Veel Phloxen hebben last van drie dingen: tweekleurige bloemen in foute kleuren en meeldauw.
David heeft nergens last van.
De bloemen geuren en kunnen ook op de vaas.
Een sterke witte bordervuller.
Net als de rest van de kruip phloxjes wolkig en laag, maar dan met een vleugje blauw in het wit.
Voor de zachte kleuren border.
Bloemetjes die zichzelf verkopen.
Vijftien centimeter sneeuwgarantie in mei biedt deze een eenvoudige, gemakkelijke vaste plant waar je grote vakken mee kunt vullen.
Ze staat niet graag al te donker of te droog in de zomer.
Maagdelijk wit.
Het donker purperen blad doorstaat milde winters ongeschonden. Mocht het bevriezen, dan krijg je prachtig nieuw blad in het voorjaar. Zoals meestal; hoe kouder, hoe donkerder. De combinatie met de heerlijke paarse bloemetjes is ook geslaagd. De bloemen zijn diep donker en bijzonder groot voor jakobsladder.
Een geweldige nog vrij nieuwe introductie.
'Stairway to heaven'.
Een makkelijke en betrouwbare plant die overal wil groeien.
De bloemen zijn groot en opvallend.
Bij hoge temperatuur kunnen ze wat lichter van kleur worden.
De beste rode wellicht, vooral als het niet zo warm is.
Ter ere van Paco en Cameron.
Duende voor je border.
Een van de fijnste ganzerikken die ik ooit heb leren kennen. Misschien ook mede dankzij de herinnering aan inmiddels overleden bondgenoot Michel waar ik haar het eerst van kreeg.
Diep rode bloemen op lange luchtige stengels met een donker bruin hart uit de zuidelijke staten van de VS.
Zilver-groen blad, gedeeltelijk ook nog in de winter. Makkelijke lang levende plant.
Vuurwerk roosjes.
Longkruid verdraagt schaduw prima. Maar staat, net als de meeste planten, als er voldoende vocht is ook graag in de zon.
Dit is een van onze favorieten vanwege de grote bleek opaal-blauwe bloemen.
Het blad heeft grote zilveren plekken.
Porselein plant.
Een Duitse cultivar met dun gevlekt zachtgroen blad en dromerige zachtroze bloemen.
Lang de beste roze naar wij dachten maar inmiddels zwaar beconcurreerd door 'Pink Haze' en 'Pierre's Pure Pink'.
Kies zelf maar.
Voor de afwisseling eens aan iets wilder wildemanskruid dan de gebruikelijke ouderwetse zaairassen.
Deze planten zijn ook gezaaid dus de kleur kan variëren van dat bijzonder maan-blauw tot donker paars, heel soms wit.
Deze soort komt wild voor in Europa, Russland, China, VS en Canada. Het is de nationale bloem van Finland.
Zuiver witte bloemen in het vroege voorjaar, zo rond Pasen een soort mijlpaal.
De zaden ontstaan in heerlijk warrige pluizen waar de plant nog lang sierwaarde aan ontleent.
Ze mogen graag in een soort rotsplant omgeving groeien.
Wit wildemanskruid is helemaal pluis.
Zo harig dat we hier misschien wel op de grens tussen het plantenrijk en het dierenrijk zitten.
Na de snoeperige bloemen komen lekkere pluizen.
Een goed vaste voorjaarsbloem met een beestachtig spannende zomergestalte.
Een nog onontdekte kleur voor deze voorjaarsbloeiende rotsplant.
Ze groeien hier niet ver vaandaan in Duitsland in het wild en daar kom je vast ook deze heerlijke kleur tegen. Van nature zijn ze diep paars-blauw.
Echt een bloemetjes plant.
Paasklokjes zou je ze kunnen noemen deze fijne vroege en best grote bloemen voor zo'n kleine plant.
Als ze het naar hun zin hebben, op een best warm plekje in doorlatende grond kunnen ze hele plakken vormen.
De zaaddozen zijn lollige pluizebollen.
Een amerikaanse bosrandplant met heerlijk zilveroplichtend topblad.
Een van de beste vlinderplanten die er zijn!
Bovendien heerlijk geurend.
Het blad kun je vers kauwen, of je kunt er thee van maken.
De eerste keer dat ik deze plant met paars gespikkelde witte bloemen en smal grijzig blad uit het zuiden van de VS zag stond er een bordje bij met: Origanum viride. De bijen uit een nabijgelegen korf vlogen er massaal op, zo'n bevlogen plant zag ik daarna nooit meer.
De groeiwijze lijkt inderdaad op die van marjolein. Het is ook een ex-munt: vroeger heette ze Mentha pilosum.
Die muntgeur blijft en wordt na drogen zelfs nog sterker.
Dit vind ik zo'n leuke ouderwetse boom en botanisch ook zo interessant.
Het is de kruising van kweepeer met peer.
De vruchten zijn goed te eten hoewel ze net iets minder lekker zijn dan peren.
Het wordt op den duur zo'n knoestig oud fruitboompje uit een sprookje.
'Elblitz' is een productieve kruising van Rheum 'Frambozen Rood' x 'Valentine'. Ze heeft wat minder dikke maar redelijk zoete stengels. Je kunt er een keer of drie van oogsten.
Na 21 juni mag je geen stengels meer oogsten omdat rabarber dan weer op krachten moet komen voor het volgend voorjaar en omdat het gehalte aan oxaalzuur dan te zeer toeneemt. De stengels worden dan ook snel veel zuurder. Professionele telers hebben trucs om later en zelfs in de winter te kunnen oogsten.
Een wat zoetere, gezaaide, roodstelige rabarber.
Gezaaide planten hebben het voordeel dat ze vitaler zijn dan gedeelde planten.
Een rabarberplant kan tot 15 jaar productief zijn.
We hebben er meer dan 20 jaar over gedaan om de teleurstelling te verwerken veroorzaakt door de smaak van onze eerste doornloze braam 'Thornless Evergreen'. In de tussentijd hebben we het gevecht met de verrukkelijke gedoornde bramen opgegeven. Dit is ook een wat ouder ras, maar de smaak is veel aromatischer, fris zoet zuur, heerlijk, zoals het hoort.
Snoei in het voorjaar de afgedragen takken weg en bind de nieuwe doornloze jonge scheuten aan draad.
Een framboos mag je dit misschien officieel niet noemen. Maar ze zijn nauw verwant, groeien hetzelfde en vragen dezelfde verzorging als zomerframbozen. Vruchten komen aan het tweejarig hout. Je snoeit dus afgedragen oude takken tot de grond weg.
'Black Jewel' is zeer ziekteresitent en geeft een grote opbrengst aromatische vruchten.
Wacht even, het is een zurig, maar ook een van de mooiste bladsierplanten die ik ken!. De schoonheid en kracht van deze plant verbazen mij al jaren. Zowel in de zomer als de wat zachtere winter. De blaadjes zijn zilveren wapenschildjes die een dichte heuvel vormen. 'Silver Shield' groeit fors uit, maar woekert niet, zaait zich vrijwel niet uit en stelt ook geen bijzondere standplaatseisen. Het blad kan ook culinair worden gebruikt, nee, is zelfs de beste culinaire zuring vanwege het zachte blad.
Een leuke natuurlijke soort uit Turkije, dus hier ook prima winterhard.
Bloei in kranjes uit purperrode knoppen aan puperrode stengels.
De Turkse variant op de bij ons inheemse Salvia verticillata.
Nikolaus Joseph von Jacquin gaf de plant deze naam in 1773, verwijzend naar het raapvormige blad.
'Turnip sage' dus.
'Amethyst' is heel elegant vanwege de zeer lange bloeiaren. De bloemen zijn charmant, licht roze, calyx en stelen trekken het strak met hun donker purper-rood.
Hoger dan de meeste cultivars van Salvia nemorosa en betrouwbaar genoeg voor grote groepen.
Knip ze terug voor je op vakantie gaat. Als je terugkomt bloeien ze weer.
Indrukwekkende langgerekte statigheid.
De allermooiste Salvia nemorosa aller tijden.
Met name vanwege de contrasterende donkere, bijna zwarte stengels met donker paarsblauwe bloemen.
Dank je Beate, super spul!
Ik zou deze nooit laten staan. Maar jullie hebben die keus.
Tot voor kort was 'Marcus' uniek als mini Salvia. Maar er nu is er ook deze dwerg in aangenaam roze uit purperen stengels en knoppen.
Bijzonder compact en laag. Een echte randjesplant.
Een geweldig dieptepunt zeg maar.