Familie van de eenbes, uit Centraal- en Zuid-Europa, Siberië, China en Korea.
De mysterieuze bloemen vind ik fantastisch. Maar het blad is zeker zo spectaculair. Ze groeien aanvankelijk traag. De opkweek duurt jaren. maar als ze een paar jaar in de volle grond staan ploppen ze in het voorjaar met hun prachtige gerimpeld blad als paddestoelen uit de grond. De bloemstengels volgen dan al snel.
Geliefd bij slakken, maar uitstekend winterhard en lang levend.
Deze kruising van de Engelse nationale collectiehouders Vic Johnstone en Claire Wilson werd op Hampton Court Flower Show in 2003 in ons bijzijn geïntroduceerd. Het is als alle toortsen een elegante architectonische plant. Voor niet te rijke vochthoudende grond.
Clementineis is redelijk betrouwbaar vast.
Vertakkende bloeistengels met een heerlijk kleurtje.
Een stevige plant met lange iets gebogen spits toelopende bloeiaren.
Lekker laat bloeiend.
Toch subtiel voor een reuzin.
Lange ereprijs komt in Nederland sporadisch voor op vochtige, niet te rijke rivieroevers. Tot 2017 was ze wettelijk beschermd maar het ziet er naar uit dat ze niet langer bedreigd is.
Het zijn makkelijke tuinplanten.
Als je van zacht roze houdt is dit je eerste keus.
Dit brave plantje kan van voor- tot najaar bloeien als je af en toe uitgebloeide aartjes wegknipt. Helder vibrerend, bijna lichtgevend violet blauw.
Deze kruising van Heather Philpott van Plant Haven heeft als een van haar ouders de Amerikaanse vaste plant van het jaar 1993; 'Sunny Border Blue' en werd dat zelf in 2001.
Uit een familie van koninklijke kaarsjes.
De ultieme prairieplant, zonder deze is het geen echte prairie.
Onverwoestbaar sterk en in dit geval ook nog compact en hartveroverend.
Vraagt totaal geen onderhoud. Helemaal niets als je de afgestorven delen in de winter laat wegwaaien en afbranden. Heb je niet zo'n hele grote tuin dan duw je de dorre takken even in de compost.
Stoer en lieflijk.
Hetzelfde onverwoestbare prairiespul in een zachter roze en wat lager.
Dat roze is hier zelfs een beetje fluoriserend.
Duidelijk lager dan de meeste van deze van de prairie afkomstige planten.
Sterk, betrouwbaar en zeer bruikbaar.
Echt een Victoriaanse hoornviool met meerkleurige bloemen en sterk geurend met een heerlijk parfum. De bloemen zijn wit met paarse aders en een klein geel honingmerk.
Zwaar geparfumeerd dus, deze dame.
Dit brutale geel-bruin-paars, is niet onomstreden. Het is zeer geliefd bij de een en verguisd door de ander. De RHS jury hoort kennelijk bij de eerste categorie, want ze gaf de plant een AGM (Onderscheiding van hoge tuinwaarde).
Iedereen die haar kent stemt in met de beschrijving: zeer sterk geurend en rijk bloeiend.
Walmend gewoon in de wijde omtrek.
Zacht bleek lila mauve met fijne donker purperen strepen en hart, een adellijke kleur en goed vast. Wonderbaarlijk van kleur maar slechts zacht geparfumeerd. Uit de rubriek van de 'bedding viola's'. Dit mogen we hoewel de verleiding groot is niet Viola cornuta noemen van de specialisten.
Gewonnen door Richard Cawthorne, onze Violenvriend die we lang geleden voor het laatst hebben bezocht
Dit is de zwartste viool.
Grote bloemen met een verwaarloosbaar klein geel hartje.
Niet te verwarren met het zaairas 'Bowles Black' dat ook wel als Viola nigra wordt verkocht. De bloemen daarvan zijn minder donker en kleiner.
Er is geen zwartere.
De sterkst geurende en meest Victoriaanse (lees: frivole) viool die we hebben. Meerkleurige bloemen met een paarse buitenrand en crème van binnen. Zeer sterk geurend. Uit de rubriek violetta (miniatuur violen met een goede habitus). Gevonden door de violen-god die ons lang geleden audiëntie verleende: Richard Cawthorne.
Prachtig luchtverfrissend parfum.
Deze bossige plant kan wat te lang worden maar dat is te verhelpen door diep terugknippen. De bloemen zijn dan in korte tijd terug. Doe dat bijvoorbeeld als je op vakantie gaat.
Deze is voor een viool aardig standvastig. Ze bloeien met kleine witte bloemetjes eindeloos van het voorjaar tot de winter.
Makkelijk wit op je palet.
Ik vind deze klassieker geweldig met z'n vlinderachtige sterretjes bloemen.
Fijn magenta paars geaderd.
Tussendoor knippen is er goed voor. Ze gaan daarna snel weer bloeien.
Violen staan liefst met hun hoofd in de zon en de voeten in het water. (Wie niet?)
Eigenlijk zouden we moeten spreken van klimaf-viool. De ranken kunnen tot een meter lang worden en ook op die ranken komen bloemen. De witte bloemen hebben een ruim lavendelkleurig hart. Ze is heerlijk in een hangpot, maar verdraagt weinig vorst dus hartje winter wel even in de schuur zetten.
Super makkelijk, alleen elk voorjaar scheuren herpotten en delen met de buren.
Witte maartse viooltjes omdat dit lieflijke albinootje zo leuk opvalt in je schaduw hoekje.
Lieflijk en welriekend.
Een voorjaars bloeiende vaste viool met glanzend diep donker purper blad. De bloemen contrasteren aangenaam met het blad. Als ze zijn uitgebloeid blijft het een sierlijke bodembedekker vanwege de spannende bladkleur.
Ze zaait zich rijkelijk en kleurecht uit.
Spontaner tuinieren binnen handbereik.
Alle bloeikracht wordt bij deze amerikaanse soort opgespaard voor een explosie in het voorjaar. Tijdens de bloei is het hartvormige blad nog niet volledig ontwikkeld. Na de bloei wordt dat veel groter en krijgt de plant het karakter van een stevige zodevormende bodembedekker die het ook in de schaduw prima doet. Eigenlijk bloeit de plant wel door maar, net als Viola odorata met cleistogame bloemen. Na het voorjaar vormt ze onder het blad meteen zaaddoosjes, dus zonder bloemen.
Een erg leuke bodembedekker die in het voorjaar vrolijk bladloos bloeit. Het glanzende hartvormige blad komt daarna en wordt met 25 cm hoger dan de bloemen.
Met vriendelijk verzoek om de sleutel van je tuinhek. In het voorjaar komen we namelijk even langs met een fijn penseel voor de donkerblauwe sproetjes.
Dit is mijn allereerste superplant ooit, gekregen van kruiden kwekerij 'Het Blauwe Huis'.
Echte wasabi, eindelijk mogen we die na jaren gerucht ook hier aanbieden.
Die groene tubes voor je sushi, dat heeft hier helemaal niets mee te maken. Dat is nep. Echte wasabi is een sensatie. Je koopt er een speciaal peperduur raspje voor.
Het is niet een plant voor iedereen. Ze vereisen een beschutte standplaats, liefst een koude kas, schaduw en veel vocht.
Niet scherp, maar heerlijk zoet, mild en romig, dat is de echte. Ook het blad en de bloemen mag je eten. De wortel vergt 2 seizoenen. (Mits je niet te veel blad snoept.)
Deze 'Szechuanpeper' komt wild voor in het oosten van de VS en Canada en is dus zeer winterhard. Het is een scherp gedoornde, kleine boom of meerstammige struik met fijn geveerd blad.
De vruchtjes zijn, net als bij Zanthoxylum piperitum, zeer scherp en prikkelend van smaak. De indianen kauwden er op tegen tandpijn. Tegenwoordig is het een geliefd keukenkruid. Ik ben er niet dol op, maar ik vind het fantastisch dat er een peper is die je zelf kunt kweken.
Dit is hem dan, de echte Szechuanpeper. De schilletjes van de zaden geven een tintelende scherpe smaak met een vleugje citrus. Ik ben geen hele grote fan omdat ik niet vaak Aziatisch kook, maar vele anderen zijn dat wel. Misschien heb ik te zeer een mediterrane inslag. Het jonge, naar citrus geurende, blad wordt in Japen gegeten als groente. Peper uit eigen tuin is hoe dan ook fantastisch.
De zaden rijpen in augustus - september.
Had ik de scherpe doorns al genoemd?
We kennen de specerij als staartpeper. Maar in dit geval is de struik waar de specerij aan groeit, hoewel nogal exotisch, bij ons uitstekend winterhard.
Aan de gang dus, over een paar jaar kun je deze zeldzame specerij en delicatesse per kg uitdelen.
De bast heeft bijzondere grote doorns. De smaak van de pepers is nogal prikkelend.