In 1948 kwam Toichi Itoh uit Tokio op het lumineuze idee om stuifmeel van de kruidachtige Paeonia lactiflora 'Alice Harding' te gebruiken om er de Japanse boompioen 'Katoden' mee te bestuiven. Zo ontstond de fantastische intersectionele kruisingsreeks met boompioen blad en half-houtige stengels.

Ze blijven veel lager dan boompioenen en hebben vaak half gevulde bloemen in heerlijke kleuren.

Intersectionele hybride tussen een boompioen en een kruidachtige soort.

Deze kleur is in deze groep zeer bijzonder en maakt haar tot een kostbare zeldzaamheid.
Naarmate de wortels krachtiger worden worden de bloemen ieder jaar voller. Ze vormt een mooie compacte struik die geen ondersteuning nodig heeft.

De half houtige 'Julia Rose' begint kersroze en verkleurt langzaam via abrikoos oranje naar geel. Op de struik geeft dit een bijzonder tweekleurig effect.

Ze geurt helaas maar weinig of niet. In de vaas doet ze het uitstekend.

Vroeg bloeiend.

We zijn dol op de compacte intersectionele Itoh pioenen. En deze al helemaal vanwege de heerlijke naam. Deze kruising is gemaakt in de VS door Don R. Smith maar oorspronkelijk net zo Chinees of Japans als de rest. Het is ook een van zijn persoonlijke favorieten.
Itoh pioenen zijn half verhoutende kruisingen tussen kruidachtige- en boompioenen.
'Yankee Doodle Dandy' begint diep roze en verkleurt naar crème.

Cultivars van Chinese boompioenen worden nogal eens verward met name omdat de Chinese tekens worden vertaald naar een soort Pigeon English of fonetisch uitgeschreven. Bovendien wordt er vaak gezaaid wat ook variatie geeft.
'Xue Lian' staat al 20 jaar in onze tuin als een echte Rockii, deze is dat duidelijk niet.
Het is een recht opgaande grote, wat natuurlijk ogende struik met zuiver witte bloemen.

Een van mijn favoriete grassen en nu nog donkerder.

Het blad begint grijs-groen en krijgt al snel purperen punten. Uiteindelijk wordt het volledig bruin-rood.

Een nieuwe introductie die uitblinkt door vroege herfstverkleuring, namelijk in de zomer.

Deze sterk op kruiptijm lijkende plant komt wild voor in de Pyreneeën en elders in Zuid Frankrijk.

Ze verdraagt vocht beter dan tijm en is dus nog makkelijker.
Na de bloei geven de kelken nog maandenlang kleur aan de plant. Een soort immortelle dus.

Leuk ding voor je rotstuin.

(foto sterk vergroot)

Dat is gek, iedereen heeft het over Geranium 'Pinki Pinks', maar deze fabuleuze nieuwigheid is overduidelijk een Pelargonium. En die heten in de volksmond inderdaad geranium.
Het is een beetje een rotsplantje met hele kleine fijne bloemetjes over een lange periode.
Pelargonium zijn meestal vorstgevoelig maar ook vaak erg robuust. Mag in pot, maar deze kan op een iets beschutte plek gewoon in de volle grond.
Aangenaam geurend blad ook.

Laag siergras dat elegant breed uitwaaiert en lang bloeit.

Lastig om niet even aan te zitten of het te aaien.

De juiste bloeitijd voor veel prairie stijl combinaties, maar ook prima als solitair.

Eleganter dan de meeste, lampenpoetsers. Ik vind ze bijna allemaal iets te stijfjes.

Elektriserend blauwe en afhankelijk van de temperatuur (bij warmte) soms ook roze bloemetjes.
Penstemon is een vreemd verhaal; ze komen uit het hart van Amerika, waar het vreselijk vriest, maar waar ook altijd sneeuw ligt als bescherming.
Hoe kleinbloemiger, hoe winterharder, maar zorg dat deze niet te nat staat.

Lieflijk leuk.

Uitstekend winterhard voor een Penstemon, net als 'Huskers Red' maar dan nog veel intensiever van kleur.

Donkerder blad en meer sprekende bloemen. Duidelijk een verbetering denken we.

Met dank aan Dale Lindgren van Nebraska University die er serieus werk van heeft gemaakt.

De witte bloemen met een crèmekleurige waas en een snufje roze steken duidelijk en nogal verrassend af tegen het prachtig diep rode blad.

Ze is polvormend met grondstandige rozetten, een probleemloze plant voor elke standplaats in zon of halfschaduw.

Prima winterhard.

Penstemon digitalis is in ons klimaat volledig winterhard. (Veel Penstemon soorten zijn op het randje, of net niet winterhard.)

Deze introductie van Skagit Gardens heeft datzelfde bronsgroene blad als zusje 'Husker Red' maar dan misschien een nog beter daarbij passende kleur bloemen.

Wollige bloemkelken aan lange aren, heerlijk zilver grijze stengels en blad.
In het voorjaar knip je ze diep terug; verder geen omkijken naar en gegarandeerd een eindeloos lang bloemenfeest in het najaar.
Ze komen van de ijskoude steppes in de Kaukasus, maar doen het ook voortreffelijk in heet zuid Frankrijk.
Maak je dus geen zorgen als iemand beweert dat deze een beetje bang wordt van vorst.

Onzin: Dit is Genghis Khan lavendel.

De dwergvorm van 'Blue Spire'. Deze dingen komen uit de Mongoolse stenige steppe waar ze samen met Eremurus staan. Ze hebben dus niets nodig behalve zon. Kou deert ze ook niet.
Diep snoeien in het voorjaar.

Deze zilveren droom, samen met Echinacea en Verbena, vormt sinds 2010 de ruggengraat van onze prairie border.

Peter Catt van Liss Forest Nursery, Hampshire, Groot-Brittannië is de uitvinder van de beste Russische salie tot nu toe: 'Lacey Blue' en in 2012 introduceerde hij 'Silvery Blue'.

Nog ietsje lager en dus steviger maar vooral vanwege het zeer zilveren blad een opwindende introductie.

Ze zijn allemaal prima winterhard en geurig.

Zilveren Djengis Khan lavendel.

Extra zilver blad en zeer rijke volle bloei kenmerken deze recente dwergvorm gevonden tussen zaailingen van 'Blue Spire'.

Knippen zorgt voor herbloei. Maar doe dat in ieder geval elk voorjaar.

Goed voor een zilveren medaille op Plantarium 2009.

Deze heeft de fijnste wollige bloemen.

Een simpel bruikbaar perfect bodembedekkend ding is dit.

De bloemen verkleuren van zacht roze naar diep purper rood.

Sterk en makkelijk om van die lastige vakjes mee te vullen of voor randjes.

Als ze uitgebloeid raken, wat enig geduld vergt, mag je er met de grasmaaier overheen.

Vingerbrreed lang smal blad, oersterk en lekker lage compacte rand- of vulplant.

Zeer rijkbloeiend.

Dit is die simpele plant die je zag in een tuin en waarvan je dacht; "Wat een vondst, wat is dat ook alweer?"

Onverwoestbaar.

Chris heeft niet ook nog een oranje veld. Deze is afgeleid van 'Blackfield'.

Het is een ietwat elegant doorknikkende aar die naar oranje neigend roze bloeit.

Lekker met blauw en grijs of bijvoorbeeld zo'n porseleinen Clematis x jouiniana.

Even sterk en even makkelijk als de rest.

Chris Ghyselen, selecteert al zeker 15 jaar binnen zijn favoriete geslacht.

Ik herinner me goed hoe hij daar lang geleden over sprak. De afgelopen jaren plukken we de vruchten van zijn werk.
Dit is een zeer korte roze met elegant doorbuigende bloemaartjes.

De laatste en misschien wel meest fantastische nieuwe bodembedekkende Persicaria.

Een recente introductie van Chris Ghyselen, de Belgische tuinarchitect en tevens Persicaria koning. De meeste van onze Persicaria zijn door hem geselecteerd.

Deze nieuwe bloeit rijk en lang met zeer ranke lange bloemstengels.

Persicaria zijn heel sterk en makkelijk en bloeien meestal tot de eerste vorst waarna ze abrupt in elkaar zakken.

Persicaria amplexicaulis 'Alba' kan het schudden, dit wordt de nieuwe standaard.

Rijke bloei met fijne lange, zeer elegant doorbuigende spitse aren.

Net zo onverwoestbaar als de rest.

Met dank weer aan de specialist Chris Ghyselen.

Nog een keer: peterselie is het allerbelangrijkste keukenkruid dat er is. In de rijke plattelands keuken komt het dagelijks op tafel. Mijn Duitse tante heeft een zeer grote moestuin, alle bedden zijn er omzoomd met deze peterselie. Ze produceert er tonnen van. Voor de winter legt ze peterselie in, in zout. Invriezen voor de winter kan natuurlijk ook.

Persoonlijk vind ik de platte lekkerder.

Heerlijk mediterrane uitdijende heester met dof groen-grijs- viltig blad en donkergele bloemen in etages voor een warme zonnige plek.
De knoppen van Phlomis worden voor de winter aangelegd. Ze kunnen bij strenge vorst wat invriezen. Phlomis fruticosa vriest wel in maar is ook erg goed in snel weer nieuwe knoppen aanleggen nadat ze zijn teruggesnoeid.

Uit Kreta, voor je tuin.